Nasza klasa, a co potem?

Niedawno uległem presji publicznej (no może bardziej blogowej) i założyłem sobie konto na naszej klasie. Należę więc do tej "szalenie" elitarnej grupy 6 milionów Polaków, którzy się tam zarejestrowali.

Na początku poruszanie się po tej klasie wcale nie było zabawne. Leniwe serwery potrzebowały wieczność aby pokazać nową stronę. A najczęściej informowały mnie lakonicznie, że tego nie zrobią i żebym przyszedł kiedy indziej. Jednak od chyba wczoraj naszą klasę przeniesiono na nową serwerownię i wszystko działa cacy.

Bardzo szybko zorientowałem się w logice serwisu. Jest przejrzysty i łatwo zrozumiały, no a do tego ma całkiem przyjemną grafikę. Naprawdę dobrze zrobione!

Dosyć szybko też znalazłem moją klasę licealną i nawiązałem kontakt z 6 (z 42!) koleżankami i kolegami. Mojej klasy podstawowej jeszcze tam nie ma, a i mój wydział ze studiów jeszcze nie odczuł potrzeby wirtualnych spotkań.

Nieco powłóczyłem się tam po różnych klasach, oglądając profile ludzi, w większości bez zdjęć i tylko z podstawową informacją. Mało kto napisał o tym co teraz robi, albo coś więcej o sobie. Większość zamieszczanych tam komentarzy jest na temat wspaniałego wyglądu koleżanek i niekiedy nawet i kolegów. Pełno tam komentarzy w stylu - "Ach, wyglądasz wspaniale. Pomimo tych -dzieści lat absolutnie nic się nie zmieniłaś(łeś)." Oczywiście jest to szalenie przyjemne. Dochodzimy w tym momencie do wniosku, że chyba coś nie tak z naszym lustrem, bo ono pokazuje mam nieco inną osobę. Nie, nie chcę tu bynajmniej marudzić. Ludzie wyglądają naprawdę wspaniale, ale może kapkę za dużo tego krzyku o tym na naszej klasie.

W mojej klasie znalazłem też forum, o tym, że to już 35 lat od matury (tak, tak latka lecą ;-( ) i musimy się koniecznie spotkać. No a potem sporo życzeń świątecznych i noworocznych.

"No i co teraz się tam wydarzy?" - zapytuję z dużym zainteresowaniem. Nagle zbiera się na naszej klasie klasa, która naście lat się nie widziała. Wszyscy są zachwyceni, że "widzą" - chociaż to tylko wirtualnie - swoje koleżanki i kolegów. I co teraz? Czy rozpoczniemy intensywną korespondencję, czy zaczniemy się regularnie spotykać? A jeżeli tak, to czy do tego jest naprawdę potrzebna nasza klasa. Przecież spotykać można się w życiu realnym, a ci którzy chcą się z kimś z klasy spotykać na pewno to robią i nie potrzebują do tego naszej klasy. Większość ludzi z klasy mieszka przecież ciągle jeszcze w tym samym mieście, ale widują się tylko sporadycznie, gdzieś tam przypadkowo przy zakupach, czy na jakimś spacerku.

Czy może skończy się to tylko na tym, że opowiemy sobie ile mamy dzieci, żon, mężów, domów, samochodów, jaką to wspaniałą pracę mamy, gdzie to nie spędzamy urlopów i tak dalej? A potem zostanie tylko pustka i komunikacja powoli ustanie.

Czy może jednak nasza klasa jest w stanie znowu nas ponownie zbliżyć i wywołać to poczucie wspólnoty? Czy te stare emocje szkolne odżyją na tyle, że klasowe życie towarzyskie po nastu latach znowu zacznie kwitnąć? A no zobaczymy?

Ania próbuje właśnie znaleźć te dawne chwile, te klasowe flirty, ale jak pisze na swoim blogu nie jest to wcale takie łatwe!

Może ta notka brzmi nieco sceptycznie, więc chcę na zakończenie podkreślić, że ja osobiście bardzo, bardzo cieszę się z tego naszo-klasowego spotkania i będę się starał te kontakty pogłębić.